The week before
Een week voordat deze gekkigheid werkelijk van start ging, had ik alleen nog een dam tot dam loop. Deze run had ik lekker rustig gelopen zodat ik de dagen erna nergens last van zou hebben. De rest van de week voor de Mud Masters heb ik helemaal niets gedaan. Dit was wel even wennen aangezien ik nooit meer dan 2 dagen rust neem. Het begon bij mij dan na 2 dagen ook al flink te kriebelen om toch even te gaan sporten, maar dit heb ik niet gedaan. Ik wist gewoon dat ik al mijn rust nodig zou hebben voor dit enorme evenement. De hele week was ik bezig met flink veel koolhydraten stampen zodat ik genoeg reserves zou hebben voor het weekend.
De vrijdag voordat alles begon had ik lekker vrij genomen van mijn werk. Ik had een sta caravan voor mij en mijn crew weten te regelen naast het Mud Masters terrein zodat wij op de dag zelf nog maar 10 minuten hoefde te rijden. Vrijdag avond was ik dus al op locatie, zo kon ik in ieder geval goed uitgerust richting de start, zonder te moeten haasten. Zaterdagochtend om half 8 ging de wekker en om 9 uur waren wij al op locatie. Uitgerust? Dat niet helemaal, ik had die nacht namelijk bijna geen oog dichtgedaan omdat ik veel te zenuwachtig was…!

Bepakking
Wat ik allemaal mee had genomen om mij dit weekend door te helpen was als volgt:
– Een sporttas met genoeg sportkleding, voor zowel de warme als de koude omstandigheden.
– Nog een grotere sporttas vol met eten. Dit bestond voornamelijk uit 3 grote bakken macaroni, cashewnoten, eiwit shakes, whey gainer, snickers, sultanas en flessen cola.
Ik had namelijk uitgerekend dat al zou ik 12 van de 24 uur bezig zijn ik ongeveer 15000 kcal zal verbranden, deze moeten dus ook worden aangevuld vandaar zo’n grote tas.
– Een hele grote tent voor meerdere personen. Hier kon ik maar ook andere deelnemers zich in omkleden.
– Een stretcher om eventueel even op te kunnen liggen.

Race-Weekend
Om 8 uur ‘s morgens werd het terrein geopend voor de 24 uurs deelnemers. Mijn crew, expert Gabriel Bartels, en ik waren ongeveer om 9 uur op locatie. We waren mooi op tijd en konden een mooi plekje voor onze tent uitzoeken. Al snel zagen we bekenden van Team DutchMudMen en expert Eric Lemmens en Rudy De Jonge kwamen ook al snel aan. We hadden onze tenten allemaal bij mekaar neergezet en we hadden gelijk een leuk gezellig groepje.

Om 11 uur begon de briefing, hierin werd aan alle deelnemers en crew leden alle spelregels met betrekking tot de 24 uurs loop uitgelegd. Hierin werd onder andere verteld dat de deelnemers eerst het parcours van 18km en 12km moesten afleggen binnen een tijd van 6 uur. Hierna werden er alleen nog maar rondjes van 6km gelopen waarbij je telkens langs het basecamp kwam. Savonds tussen 18:00 en 20:00 uur stond er een warme maaltijd klaar voor de deelnemers. Het werd aangeraden om ‘s avonds met minimaal 2 personen te lopen. De laatste ronde mocht maximaal van start gaan om zondag ochtend 11:30 vanaf de start gerekend.

Na de briefing vertrokken alle deelnemers per bussen naar het start/finish gebied om daar om 13:00 van start te gaan. Een kwartier voor tijd werden de deelnemers nog even toegesproken in het startvak en om precies 13:00 uur klonk dan eindelijk het startsignaal! Honderd deelnemers met een geel/groen hesje vlogen enthousiast over de eerste hooibalen heen.
Al snel had ik het groepje gevonden waar wij ook onze tent bij hadden staan. Een aantal van deze mannen kende ik al. Het was erg gezellig en we hadden een beetje het zelfde tempo. De eerste 30 km gingen redelijk goed. Alle hindernissen waren behaald en hadden er met een rustig tempo precies vijf uur over gedaan.

Rond 18:00 uur kwamen wij dus weer aan op het basecamp, dit lag ongeveer 3 km van de start verwijderd. Iedereen van ons had enorme honger. Eerst even snel warme droge kleren aangetrokken en op naar het buffet. Eenmaal aangekomen bij het buffet bleek de man van de catering bonnetjes te willen zien van iedere deelnemer, die wij bij het ophalen van het startpakket zouden hebben ontvangen. Niemand wist hiervan af en niemand had dan ook een bonnetje. Dit was wel een beetje vervelend aangezien alle deelnemers gewoon een zichtbaar startnummer hadden en enorme honger. Na een klein half uurtje was dit eindelijk opgelost door de organisatie en konden de deelnemers gaan eten.

Na het avondeten was het even uitbuiken, omkleden en klaarmaken voor de eerste ronde van 6 km. De zon ging al bijna onder en de nachtlampjes gingen alvast mee. Met het zelfde groepje gingen we weer op stap. Tot nu toe voelde ik mij nog prima. De spieren deden het nog perfect en ik voelde mij nog fit en geconcentreerd.
In de eerste ronde van 6 km kwamen we erachter dat je toch nog best wel vaak door het water heen moest. Direct na bij het verlaten van camp moest je al gelijk een sloot in. Ik zag hier toch wel een beetje tegenop aangezien het steeds kouder begon te worden en ik maar 2 thermoshirts met lange mouwen meegenomen had. Misschien toch niet helemaal goed voorbereid? Naja zorgen voor later dacht ik.
Na elke ronde namen we even een korte pauze om wat te eten en te drinken en daarna gingen we weer verder. De eerste twee rondjes van 6 km gingen redelijk vlot, we deden hier iets langer dan een uur over. Na het tweede rondje van 6 km viel onze groep uiteen. Ik ging een tandje langzamer lopen omdat ik toch wat pijntjes begon te voelen en wilde natuurlijk wel zo lang mogelijk door kunnen gaan. Ook iemand van onze groep, Frank, ging een tandje rustiger lopen. Wij gingen mooi met zijn tweeën verder. In de 3e ronde was het wateronderdeel waarbij je moest zwemmen eruit gehaald. De overige water onderdelen bleven er wel in, maar hier kon je gewoon staan en doorheen lopen, ja zelfs ik kon hier staan. Het water kwam tot ongeveer net boven de middel. Maar je kon de armen droog houden. Dit luchtte voor mij erg op en er viel een last van me schouders.

Na de 3e ronde was het bijna tegen middernacht en na deze ronde gingen we in het gebouw naast het basecamp even opwarmen. Hier zaten telkens allemaal deelnemers voor de kachel hun handen en kleding op te warmen na ieder rondje die zij hadden gelopen. Het was hier ook gezellig en iedereen vroeg telkens aan elkaar hoe het ging en of ze nog een rondje gingen etc.
Frank en ik begonnen wel te merken dat de kou steeds erger begon te worden maar we gingen door voor de 4e ronde.

Tijdens deze ronde merkte we dat we moeizaam vooruit kwamen. De spieren en gewrichten begonnen goed te zeuren van het vele lopen, springen, klimmen en kruipen. Het parcours was zwaar met erg veel modder waar je niet in kon rennen.
Na een tijdje begon ik ook last te krijgen van mijn knie, een zeurende steek aan de binnenkant van mijn knie. Ik was niet de enige en we waren van mening dat dit het gevolg was van het springen van al die muren en obstakels de hele dag. In het begin vangen de beenspieren deze klappen wel op, maar als die op een gegeven moment op zijn dan gaat het toch zeer doen. Maar we gingen verder! Ik merkte dat ik af en toe de concentratie verloor en een beetje begon te ijlen, ik kwam soms niet meer uit mijn woorden.

De obstakels nemen ging ook steeds moeizamer. Het was wel komisch om te zien allemaal. Helemaal bij de mud trenches, ‘s middags vlogen we hier zowat in en nu bij elk rondje dat we aan kwamen gingen we rustig voetje voor voetje de modder in. Dit omdat we totaal niet konden zien waar we onze voeten neerzetten en we wilden natuurlijk geen blessures oplopen daar midden in de nacht. Ook het nemen van de muren ging steeds moeizamer, zelfs een pootje geven werd al zwaar. In elk rondje zaten ook de monkey bars, inmiddels hadden we deze al keer 6 gedaan deze dag. Na dit rondje had ik daar helaas geen kracht meer voor.

Rond 02:00 uur in de nacht en ruim 4,5 ronde verder kwamen wij weer aan op het basecamp. We hadden het erg koud en zaten er goed doorheen. De temperatuur begon zijn tol te eisen, en zonder de juiste kleding was het niet echt verantwoord om nog door te gaan. Ik vond dit erg jammer aangezien ik nog totaal geen zin had om te gaan zitten, liggen of slapen. Maar goed, doorgaan was voor mij geen optie omdat ik voelde dat als ik door zou gaan ik onderkoeld zou raken. Dat heb ik dit jaar al een paar keer eerder meegemaakt en wil dat dit weekend echt niet hebben want dan ben je gewoon klaar. Dus besloten wij om even lekker te gaan douchen en onze kleren te laten drogen bij de houtkachel.
De douches waren heerlijk warm. Ze waren zelfs zo warm, en mijn lichaam was zo koud, dat ik niet eens doorhad dat de douches eigenlijk super heet waren. Na lekker te zijn opgewarmd onder de douches en de kleding te drogen bij de kachel had ik toch besloten om even te gaan slapen. Omdat het namelijk toch niet mogelijk was om door te lopen in de kou besloot ik om even mijn rust te pakken. Frank wilde ook even gaan slapen dus dit kwam wel goed uit. We besloten om de wekker om 06:00 uur te zetten en dan weer verder te gaan. Om 03:00 ging ik dus even liggen op een stretcher in de tent. Natuurlijk was ik weer eens mijn slaapzak vergeten maar iemand kwam gelukkig met het idee dat als je jezelf inwikkelt in een alu-deken je goed warm zal blijven. Ik denk dat dit zelfs nog beter was dan een slaapzak, het was echt heerlijk warm. Ik stond helaas nog zo strak van de adrenaline om door te gaan dat ik in de 3 uurtjes dat ik even heb gelegen misschien maar een half uurtje heb geslapen.
Om 06:00 uur ging de wekker en ik schrok wakker, alles deed pijn en mijn lichaam wilde niet meer. Mijn spieren waren goed stijf en mijn knie deed zeer. Mijn benen waren nog wel helemaal kapot maar na een stevig ontbijt en een pep talk had ik er wel weer zin in! Frank zat er ook goed doorheen maar we besloten om toch gewoon weer verder te gaan.

Om 07:00 uur gingen wij dus verder met ons 5e rondje. Nog 6 uur te gaan! Rennen was het niet meer te noemen maar we gingen vooruit. Het eerste gedeelte bij verlaten van het kamp bestond voornamelijk uit dikke diepe modder. Verderop hebben we wel wat stukken gerend maar het was vooral lopen en rustig nemen van obstakels. De knie deed nog steeds veel pijn en ik besloot om niet meer van dingen zoals muren af te springen, dit was gewoon te pijnlijk en ik wilde wel graag doorgaan. Het was wel grappig, bij de start/finish stond er de hele nacht muziek aan. Wij kwam met zijn tweeën aanlopen en de zon begon net op te komen, verder was er niemand te bekennen en opeens ging het liedje ‘Just the two of us’ aan. Te grappig!

Rond een uur of 9 kwam ik weer ‘aangerend’ bij het basecamp. Hier stonden experts Gabriel en Tim mij al op te wachten. Ik zat er letterlijk doorheen, ik kon niet meer, ik wilde niet meer en verklaarde mezelf voor gek. Ik voelde dat ik emotioneel begon te worden en moest een paar tranen laten. Ik had er al een 70 km osbtacle run op zitten en had nog nooit zoveel grenzen verlegd op een dag. Gabriel zag dat ik er doorheen zat maar praatte mij moed in om door te gaan, omdat ze wist dat ik hier zo hard voor had getraind en er nog energie in mij zat.

(even opladen door de zon, nog 4 uurtjes te gaan!)

Ik zag de rest van de groep ook binnen komen en na wat eten en praten besloot ik om weer bij de groep aan te sluiten en door te gaan.
Deze ronde ging moeizaam en was erg zwaar, ik geloof dat ik bijna elk obstakel heb geskipt omdat ik niet meer kon en mijn knie gewoon niet meer wilde, helaas!

Rond 11:30 uur vertrokken wij met zijn alle vanaf het basecamp richting de finish. Als een stel bezeten zombies door de modder, richting het start finish gebied. Nog even 1 keer de monkey bars meepakken, een aantal pakte nog even de splash jump mee, rennend door het publiek op naar de finish.
Bij de finish werden we allemaal opgewacht door onze crews. Toen we aankwamen lopen kon je zien dat iedereen emotioneel was.

Ik kon het niet meer ophouden en ik barstte in tranen uit. Dat gevoel is echt onbeschrijfelijk! Het was geweldig! Wat ik heb in godsnaam allemaal gedaan, dacht ik. Ruim 80 km obstacle run en 24 uur verder!
Iedereen omhelsde en feliciteerde mekaar met behalen van een enorme prestatie. Ik geloof dat dit mijn mooiste finish is geweest die ik tot nu toe heb gehad. Ik krijg alweer helemaal kippenvel als ik eraan terugdenk.

Wat ik ervan vond?
Ik vond het een super gave ervaring! Ik zat er wel een beetje tegenop maar wist dat ik super gaaf zou vinden. Ik had wel verwacht dat ik een aantal grenzen zou breken, maar dat ik zo ver zou gaan had ik niet verwacht. Maar het voelde super goed (nadat ik was bijgekomen;)).

Ik wil mijn mede experts Gabriel, Tim (en zijn vriendin) enorm bedanken voor de support! Zonder hun had ik het zeker niet zo ver gered. Ik was blij dat er mensen waren die midden in de nacht beslissingen voor mij namen. Ik kon rond bepaalde tijdstippen namelijk niet meer helder denken, en was flink in de war. Gelukkig waren zij er die mij verzorgde met kleding, eten en drinken!
Ook wil ik alle crews van de andere medelopers bedanken, het was echt top om te zien dat iedereen mekaar hielp. Zo heb ik een aantal keer een koppie soep, bak thee, alu-deken en steun gekregen van andere crews. Enorm bedankt daarvoor!
En natuurlijk wil ik alle gezellig medelopers bedanken voor deze enorme prestatie! Het was erg gezellig en zonder deze gezelligheid was het misschien nog wel zwaarder geweest!

Of ik dit nog een keer zou doen? Toen ik net over de finish kwam zei ik nee, maar ik zei al meteen erachteraan dat dat wel zou veranderen. Al zou je het me nu vragen zeg ik meteen ja! On to the next!